“Artisti si pasqyrë e politikës: Noizy vs Renis Gjoka në fushatën e përplasjes”

Në një realitet ku arti dhe muzika janë më shumë se thjesht argëtim – janë udhëzues të heshtur për brezat e rinj – përzgjedhja e figurave publike në fushatat politike nuk është një detaj i rastësishëm. Ajo është një deklaratë.

Në përballjen e radhës mes dy figurave kryesore të politikës shqiptare, Sali Berisha dhe Edi Rama, vihen në kontrast jo vetëm dy programe politike, por edhe dy filozofi të jetës dhe artit. Në një skenë të mbushur me tension, simbolika ka rëndësi.

Rama zgjedh Noizy-n, Berisha Renis Gjokën.

Rama i beson fushatën një prej emrave më të zhurmshëm të skenës muzikore shqiptare – Noizy, reperi i ndjekur dhe i përfolur, i lidhur me imazhin e suksesit të shpejtë, pasurisë, përplasjes dhe një stili jetese shpesh të kontestuar. Ai përfaqëson glorifikimin e “të fortit”, një model që, megjithëse tërheqës për të rinjtë, kërkon një filtër të pjekur për t’u përthithur si vlerë.

Në krahun tjetër, Berisha zgjedh Renis Gjokën – një artist i përmbajtur, i thellë dhe i lidhur me traditën, moralin dhe artin autentik. Si nip i Aleksandër Gjokës, një ikonë e skenës shqiptare në vitet e trazimit shoqëror të ‘90-ës, Renisi vjen si vazhdimësi e një modeli që ndërton mbi përkushtim, profesionalizëm dhe etikë.

Përplasja nuk është thjesht politike – është kulturore.

Në një kohë ku të rinjtë marrin frymë përmes muzikës dhe shoqërohen me artistët më shumë se me librat, zgjedhja e një figure publike përfaqësuese flet shumë. Noizy është produkt i një kulture tregu dhe ndikimi komercial – frymëzues për disa, por gjithashtu edhe simbol i një realiteti të ashpër dhe shpesh të dhunshëm. Ndërsa Renis Gjoka është një kundërpeshe që nxit reflektim, përqafim të vlerave të heshtura, dhe përkushtim ndaj artit si mjet për ndërtimin e njeriut.

Modeli që frymëzon është ai që qëndron.

Në këtë përballje, Renis Gjoka del si shembulli që i duhet Shqipërisë – një figurë që motivon jo përmes zhurmës, por përmes thellësisë dhe qëndrueshmërisë. Nëse shoqëria shqiptare synon zhvillim të vërtetë dhe afatgjatë, atëherë duhet të mbështetet në modele që nuk glorifikojnë dhunën, por frymëzojnë me vlerë dhe qetësi.

Koha për të zgjedhur zërat që flasin më pak, por thonë më shumë.